Wat doe je eigenlijk de hele dag?

Acht weken quarantaine met mijn gezin.

Acht weken quarantaine zit er op. A C H T weken thuis met manlief, hond en kleuter. Toen de lockdown een feit werd kreeg ik toch lichte paniekaanvallen en was ik totaal out of control. Voor de peeps die mij persoonlijk kennen, weten dat dit zo'n beetje de grootste uitdaging voor mij is op persoonlijk vlak. Ik heb graag de regie en de touwtjes dubbelgeknoopt en strak om de polsen gewikkeld in handen.

Maar na de eerste week, waar van de slaapkamer van onze kleuter een prachtig en functioneel thuiswerk kantoor werd gemaakt, waar mijn man en ik om de beurt werk konden verrichten, voelde ik al minder kermis in mijn hoofd. De verhuizing van kleuter naar zolder werd eerder dan gedacht gemaakt.

Na hard ploeteren en ruimen hebben we de  rommelkamer naar een heus kinderparadijs  omgetoverd. Inclusief schommel en kladdermuur. Alles voor het jong.

Klaar voor fase 2 - acceptatie

En bij acceptatie hoort een plan . Ik ben een kei in plannen maken. Ik hou er van, nog meer dan van chocolade. Dus werden er lijsten en moodboards gemaakt. Projecten zijn op touw gezet. Pleun startte haar eigen creatieve project POST VAN PLEUN. Hele pakketten werden er geproduceerd met frutsels en knutsels. Om deze vervolgens langs te brengen bij haar juffen, vriendjes en vriendinnen. Zo bleven we toch nog productief en hielden we haar sociale leven in stand. Hond mee langs de lange routes, iedereen blij.
En zo kon manlief in alle rust thuiswerken. Win win win win.

Lijsten vol met to do's werden gelanceerd

Er moest geschuurd en geverfd worden. De gevels en kozijnen moesten een opknapbeurt. De tuin zou een make over krijgen. Alles zou een flinke opruiming ondergaan, want nu hebben we immers meer tijd.

Van die lijst is na acht weken zo'n 25 % afgevinkt. Waar ging het mis hoor ik je denken? Prioriteiten tijdens een lockdown verschoven al snel op de lijst.

In plaats daarvan hebben we het zwembad opgezet in de tuin, gezwommen, gepicknickt in het park en heel veel genoten. En moest er om en om gewerkt en gezorgd worden. Een uitdaging? Meer dan dat. Maar ik heb zoiets belangrijks geleerd. Loslaten!

En dan heb ik het hoofdzakelijk over controle. En dat heeft mijn hele levensvreugde een boost gegeven.  Ik heb de teugels laten vieren en ben in een soort van corona flow gekomen. De rest komt wel, dat kan wachten.

Was het allemaal rozengeur en maneschijn?
Hell no!

Zeker toen ik zelf getroffen werd door het virus (naar alle waarschijnlijkheid) en zo ontzettend ziek ben geweest daardoor. Daarnaast ben ik net gestart als freelancer Virtual Professional. En alle (potentiële) samenwerkingen werden in de wacht gezet.

Resultaat:  nauwelijks werk.

En dus ook geen inkomen. Om te janken uiteraard. En ik word er op zijn tijd aardig onzeker van. Maar het komt wel, dat kan wachten.

En natuurlijk missen we de uitjes als kinderboerderij, terrassen, afspreken en datenight met mijn man in een kek restaurantje. Maar het komt wel, dat kan wachten.

De lokale ondernemers zijn flink gesponsord 

Mijn ondernemersplan en website  zijn een eind op de goede weg, ik heb talloze trainingen en webinars gevolgd. En vooral nagedacht over de koers die ik na deze crisis wil varen. Ook daar heb ik nog geen antwoord op. Dat komt wel, dat kan wachten.

Want deze tijd samen, is terugkijkend op de afgelopen twee maanden zoveel meer waard. De navelstreng van mij naar mijn dochter is zo'n beetje terug aangegroeid. Dus daar moet vrees ik later nog hard aan gewerkt worden.  Ach, dat komt wel, dat kan wachten.

Dichter bij elkaar, mooie gesprekken, wederzijds meer waardering door en voor manlief.

Kijk ik uit naar nieuwe samenwerkingen? Ik sta te popelen om aan de slag te gaan. Absoluut.

En de vraag 'wat doe jij de hele dag?' krijg ik waarschijnlijk nooit meer te horen.